Whale watching in Monterey Bay

Na een goede nacht op de Veteran Memorial Park Campground, die werd ingeluid door een Last Post trompetsignaal en werd uitgeluid door onze wekker om kwart over zeven zijn we naar de Fisherman’s Wharf in Monterey Bay gereden. We hadden een 4 tot 5 uur durende door biologen geleide boot-excursie gereserveerd. Maar goed ook dat we gereserveerd hadden – de boot zat vol. En wat was het geweldig!

Zeeleeuwen: oink oink oink

Wat zijn het toch leuke beesten – zeeleeuwen. Met z’n allen langs de kade liggen knorren (“oink, oink, oink!) in de zon. Wat een lolbroeken. Er lagen er honderden op de pier. Je kunt duidelijk een pikorde zien: de grootste zeeleeuwen mogen op de boeien en de dikke stenen zitten. En o wee als er een jonkie of puber zoiets probeert: die wordt er met een rake blubberduw de zee in gebonjourd.

Otters en zeehonden

Dichtbij de haven zagen we ook een paar otters zwemmen. Rugzwemmend, met hun platte staart schelpen slopend op een steen op hun buik. En ondertussen keken ze ons erg nieuwsgierig aan (dat denk ik dan maar hè, je schrijft zo’n beest nogal snel menselijke eigenschappen toe…). Ook kwamen er een paar zeehonden bij de boot. Die waren vaak snel weer onder water. Leuk hoor, die schattige koppies.

Zeeziekte om ons heen

Ik schaam me diep met mijn nogal maritiem ingestelde familie om mij heen, maar ik ben – geloof ik – nog nooit op een oceaan geweest, of zelfs maar op een zee (anders dan in een veerboot). Daardoor wist ik niet of ik last zou hebben van zeeziekte. Michiel is wel eens wezen zeevissen, en die heeft er geen last van. Maar ja, de golven in de Pacific zijn wat anders dan op de Noordzee, dus… Als je op het achterdek blijft, buiten, en naar de horizon blijft kijken zou je minder last van zeeziekte moeten hebben.

Veel mensen om ons heen gingen toch bij het eerste signaal van ‘dolfijnen op 1 uur’ naar de voorkant van de boot. Terwijl de golven bij de ingang van de baai nogal hoog waren. Veel kwamen meteen doornat weer terug. Slechts een paar mensen, waaronder wij, bleven achter. Na die eerste twee minuten bleken veel mensen erg ziek te zijn. Gedurende de hele excursie hingen er gemiddeld twee, drie mensen over de reling. “Feed the fish”, heet dat. Ik schat dat er van de veertig man er vijf nergens last van hadden. En die vijf, wij tweeën inclusief, stonden de hele tijd voor op de boot. En zo hebben wij alles goed kunnen zien.

Want hier ging het om: walvissen

Walvissen kunnen tot een uur lang hun adem inhouden. In de praktijk is dat echter vaak een minuut of zes. Dat is op zich al lang genoeg om het mensen op een boot lastig te maken om ze te vinden. Walvissen vinden doe je door op dolfijnen te letten, die zijn vaak in de buurt. We hadden al vrij snel twee mannetjes te pakken, type blauwe vinvis. De blauwe vinvis is het grootste zoogdier ter wereld (nee, walvissen zijn geen vissen). Zo’n blauwe vinvis is inderdaad wat donkerblauwig, en in een donkerblauwe zee is het lastig om hem te onderscheiden. Hij is enorm groot, hij kan tot 30 meter lang worden. De blauwe vinvis heeft een relatief kleine rugvin.

Het was prachtig om te zien. Vaak waren de twee walvissen een keer of vijf achter elkaar te zien, al water omhoog spuitend, om vervolgens de staart omhoog te gooien en de diepte in te duiken. De walvissen gingen dan even een hapje eten (via de baleinen een paar hapjes plankton zeven) en dan kwamen ze weer naar boven. Dan was het de sport om ze weer te vinden. Een walvis kan namelijk – onder water – wel twintig knopen zwemmen. Terwijl de boot maar zes knopen ging…Toch hebben we ze een uur of anderhalf kunnen volgen.

Ongeluk op zee

Op een gegeven moment zagen we ook nog een bultrugwalvis in de verte. De kapitein wilde daar graag heen, en ging met volle vaart over de hoge golven richting bultrugwalvis. Maar op dat moment ging één van onze zeer zeezieke medepassagiers onderuit. Hij viel flauw van de zeeziekte, en klapte daarmee met zijn hoofd tegen de metalen reling (hij had mazzel dat hij niet overboord sloeg). “Man down” – en vanaf dat moment werd het programma omgegooid. De man in kwestie kwam weer bij, viel weer flauw, gaf over (tig keer, eigenlijk). De ‘Coast Guard’ werd gebeld, en die kwamen heel stoer ‘airborn’ over de golven aangestuiterd. Die hebben ons verder geëscorteerd: zij konden dan inspringen, mocht het verder misgaan met meneer-de-flauwvallert.

Uiteindelijk zijn we vervroegd weer teruggegaan naar de haven. Gelukkig hadden we onze walvissen erg vroeg gezien. Vlak voordat het ongelukje plaatsvond had de kapitein al geconcludeerd dat deze whale watching excursie “nu al” een “A minus” was: zo snel en zo vaak zie je de walvissen niet vaak. Geluk bij een ongeluk dus. Nadat we weer terug waren in de haven hebben Michiel en ik nog even gegeten op de kade bij een Italiaans restaurant. We kwamen tot de conclusie dat het walvissen kijken super was. En blijkbaar kunnen we (hier) tegen zeeziekte. We hadden het niet willen missen.