Nederlands feestje op SXSW: helemaal te gek!

Gisteravond heb ik voor mijn gevoel vier dagen South by South West (SXSW) in één avond gepropt. Het ging bijna niet door… maar wat heb ik een toffe avond gehad! Ik heb een paar geweldige optredens gezien, en ik heb als ware Austinite met diverse bandleden gekletst. SXSW – je bent geweldig!

Sms-je: “We gaan niet stappen”

Ik had met collega’s afgesproken om vrijdag- of zaterdagavond naar SXSW te gaan, om een band te bekijken. Vrijdagavond ging het niet door – één van mijn collega’s was die dag laat teruggekomen van vakantie. En ik was zelf na de trip naar San Antonio ook helemaal kapot, dus ik vond het niet erg om het stappen naar zaterdag uit te stellen. En ik had me er al de hele zaterdag op verheugd… krijg ik zaterdagavond half tien een sms-je: “mijn dochter doet moeilijk, ik kan niet weg”. Die dochter is drie… en wilde absoluut niet dat mijn collega weg ging die avond. En ze kreeg het voor elkaar hoor. Het stappen ging niet door…! Daar baalde ik van. Stevig!

Maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik heb pa gevraagd om me rond half 11 toch maar weg te brengen naar downtown. Grappig: dat mijn pa mijn wegbrengt is toch zeker al 10-12 jaar geleden… :-) maar het kwam nu goed uit, hoefde ik niet met de bus (met de fiets lijkt mij niet handig, met zoveel mensen in het centrum). Ik was dus in mijn uppie – maar dat kwam gauw goed. Tijdens SXSW is het zo vreselijk druk, dat je je niet lang ‘alleen’ voelt. Ze hadden de afgelopen dagen zelfs 6th Street afgesloten voor het verkeer. Op 6th Street zijn heel veel bars, en in al die bars stonden gisteren bands (dat geldt trouwens voor alle vier de SXSW dagen, van 10 uur ’s ochtends tot 2 uur ’s nachts).

Toegangsbeleid: badges en wristbands

Badges en wristbands zijn de toegang voor optredens van SXSW. Een badge voor het festival (onderdeel muziek) kost ruim 800 dollar, voor het gehele festival (inclusief de onderdelen film en interactive) kost je 2000 dollar. Een wristband, waarmee je langer in de rij moet staan wachten en niet zeker weet of je binnen komt kost nog steeds 200-300 dollar… Mijn collega’s hadden me al verteld dat het niet nodig was om zoveel geld te betalen voor toegang: er zijn genoeg gratis feestjes (zelfs met gratis bier en snacks).

Op SXSW staan meer dan 2000 bands, verspreid over 4 dagen. Je moet dus of kennis of mazzel hebben dat je bij goede bands terecht komt. En zonder collega’s, die wel weten waar de feestjes zijn waar ik zonder badge/wristband naar binnen kom en waarschijnlijk wel weten welke bands goed zijn, had ik een hoop mazzel nodig. En inderdaad: toen ik over 6th Street liep, zag ik dat er toch wel heel veel badges-and-wristbands only policies gehanteerd worden. Die deuren bleven dus dicht. Daar sta je dan zonder armbandje!

BD Rileys: Nederlands feestje!

Het enige devies: verder lopen. Op een gegeven moment kwam er een geluid uit een Irish pub, BD Rileys, dat me wel aan stond. Ik liep dus naar de bar in kwestie, en daar zag ik opeens Spike (van Direct) staan. En even verderop Torre van De Staat. Het bandje dat speelde kwam ook uit Nederland: de Pop Up Animal Kids, die ik in december bij De Wereld Draait Door heb zien spelen. Toen zag ik het aanplakbiljet. Om 1 uur zou De Staat spelen! Nee!! Een band die in Nederland voor een publiek van duizenden speelt, zou hier over anderhalf uur spelen in een bar waar misschien honderd man in pasten! Maar ja, ik had geen wristband…

JA!! Binnen!!

De doorman heb ik lief aangekeken, uitgelegd dat ik Nederlands ben maar in Austin woon en dat die Nederlandse bands echt helemaal te gek zijn en dat dit de beste line-up van heel het festival was… Maar het was echt “te druk binnen. Misschien als er mensen vertrekken na een optreden”. Ik ben in het zicht blijven staan, helemaal uit mijn dak gegaan… en toen kwam de doorman naar me toe en mocht ik (speciaal geval, uitzondering) toch naar binnen. Op dat moment was ik erg blij dat mijn collega’s niet zijn gegaan: wie gaat er anders zo lang wachten voor een voor hun onbekende band? En met z’n drieën, vieren, vijven kwamen we echt niet naar binnen hoor!

The Deaf, Pop Up Animal Kids, Pitch Blond, Laura Jansen, De Staat…

Eénmaal binnen bleek dat ik in een Nederlandse get-together was terechtgekomen. The Deaf (die andere band van Spike van Direct) had net gespeeld. Ik heb lang gesproken met bandleden van Pitch Blond en met de Pop Up Animal Kids (allebei bands uit Den Haag). Ook heb ik gesproken met Remco van der Ham, journalist van 3voor12 van de VPRO. Die vonden het allemaal te gek dat ik hier in Austin woon: THE place to be als het gaat om muziek, voor die bandjes is Austin natuurlijk helemaal geweldig. En de uitspraak “ik woon op 33rd Street, ik loop straks naar huis” deed het ook goed. Ook heb ik gekletst met Laura Jansen (zie foto. Hoe stoer is dat!!). Ook kwam ik nog wat promotiemensen tegen van het Crossing Border-festival van Den Haag tegen. Die hebben me om wat toeristische tips gevraagd. Handig, zo’n Nederlandse die de omgeving van Austin kent!

Optreden van De Staat

En toen kwam het optreden van De Staat. Hoe geweldig, ik stond er zo’n drie meter vandaan. Ik ken een hele hoop mensen die het werk van De Staat kwalificeren als “takkeherrie”, maar ik vind het al een paar jaar helemaal geweldig. En nu zag ik ze gewoon live! En niet eens op een onofficieel feestje tussendoor, nee, op een echte SXSW showcase, met slechts 5 dollar als toegangsprijs… Ik voelde me gisteren de gelukkigste Nederlandse-wonend-in-Austin. Zie de (te korte…!) video’s voor een impressie van het optreden.

Het optreden duurde tot twee uur. Daarna ben ik nog even blijven kletsen met de bandleden. Ook heb ik een album gekocht, het was net een week uit. Met handtekeningen van de bandleden! En zoals ik inmiddels in Austin gewend ben, gaat de bar hier om twee uur dicht. Om tien over twee hoorde ik zelfs de bar eigenaar omroepen: “Put your beers on the bar! Texas law!” Grappig om het gezicht van Torre te zien op dat moment. Hij heeft het eerste album van De Staat helemaal zelf geschreven, en ook helemaal in zijn eentje ingespeeld. En bij het tweede album heeft hij ook alles geschreven. En nu moest hij zijn biertje naar de bar brengen… :-) Werkelijk, die kerel mist tig steken, heeft last van overbedrading en is briljant tegelijk. Ik mag dat wel!

Nadat ik de doorman die me had binnengelaten nog even bedankt had, ben ik naar huis gelopen. Nou ja, tot aan de campus op 24th Street dan. Het was nog steeds erg aangenaam buiten, en met zoveel mensen op straat is naar huis lopen om half drie ook niet gevaarlijk (als dat het ooit is hier…). Maar toch heb ik op de campus maar de Night Owl bus gepakt, dat scheelde weer 10 blokken. En zo heb ik ondanks, of eigenlijk dankzij de afwezigheid van mijn collega’s een super fantastische avond gehad, met een wel heel erg Nederlands tintje!