JAAA!!! De brownbag seminar ging fantastisch!!!

Vandaag was weer een mijlpaal in mijn visit hier in Austin. En – als ik het wat breder bekijk – een mijlpaal in mijn carrière als wetenschapper. Ik heb namelijk mijn eerste brownbag seminar gegeven, een anderhalf durende presentatie, en dat op ‘hostile territory’ (dus buiten je eigen universiteit. Dat ‘hostile’, vijandig, viel trouwens wel mee hoor, de UT faculty is heel erg opbouwend en aardig. Beetje vergelijkbaar met Tilburg).

Het gebeurt niet vaak dat ik voor de volle 100% tevreden ben over mijn prestatie. Vaak ben ik zelfs een tikje ontevreden. Dat is een naar trekje, niet handig voor mijn omgeving, want ik weet vaak mijn zere vinger op mijn eigen zere plek te leggen. Sfeerverlagend. En dan kunnen mijn collega’s, vrienden en familie hoog en laag springen – maar ik blijf ontevreden als het me niet zint. Zeker als ik ontevreden ben omdat ik er zelf de oorzaak van ben: niet hard genoeg gewerkt, onvoldoende voorbereiding, of zoals bij AMA, onvoldoende slaap.

Voorbereiding

Ik heb de adviezen van Stefan na de AMA presentatie ter harte genomen. Bij de AMA zat me mijn presentatiestijl dwars. Wat ik altijd prima deed (als consultant tenminste) ging bij de AMA een stuk minder: ik bleef op één plek staan, ik leek wel een plank (ik overdrijf vast) en ik miste mijn sprankel en mijn enthousiasme (ik overdrijf vast). Stefan had me gezegd dat ik niet heel veel aan het basisverhaal moest veranderen, en dat ik een week de tijd moest nemen om de presentatie helemaal goed te kennen, en dat ik elke avond voor de spiegel moest oefenen. Hoe anders dan dat ik het normaal aanpak, maar laat ik maar eens luisteren…

Dus ik heb trouw Stefans adviezen opgevolgd. Ik ben niet tot in het extreme doorgegaan naar het zoeken van nieuwe statistische effecten. Ik heb een dry-run gedaan met Raji afgelopen maandag. Ik heb de hele presentatie drie keer uitgeschreven. Ik heb de presentatie een keer of vier uitgesproken. Ik heb echt voor de spiegel geoefend (en bewust heen en weer gelopen). Didi weet hoe uitzonderlijk dat voor me is. Maar wat heeft het zijn vruchten afgeworpen! Ik had gisteren zelfs iets van: “Ik ben niet eens meer zenuwachtig meer. Kom maar op!” Da’s raar…!

Het belang van de brownbag seminar

Ik heb nog nooit een presentatie van anderhalf uur gegeven, consultancy ervaring incluis. En een seminar van anderhalf uur volpraten is best wel lastig. Vragen komen namelijk tussendoor, dus je weet niet echt goed hoe veel tijd aan ‘verhaal’ je moet voorbereiden. Dat moet je gaandeweg inschatten. Je moet naast het vertellen van het verhaal ook de eventuele discussies tussen het publiek managen. De vragen en opmerkingen moet je ook goed inhoudelijk afhandelen. Vaak vereist dat ter plekke intensief denkwerk – de meest waardevolle commentaren zijn immers die waar je nog niet eerder over na hebt gedacht.

Voor mij is deze seminar natuurlijk ontzettend belangrijk in het kader van mijn carrière na mijn PhD in Tilburg. Ik moet de professoren hier natuurlijk overtuigen van het feit dat ik 1) interessant en relevant onderzoek doe, 2) dat ik dat onderzoek ook nog eens gedegen uitvoer, 3) dat ik hele gave datasets heb, en dat ik 4) ook nog goed kan presenteren. Wie weet met wie ze praten.

En dan de presentatie zelf!

Gisteren had ik het idee opgevat om mijn nieuwe aquablauwe cowboylaarzen aan te doen. Dit deed ik om te laten zien dat ik behoorlijk aan het inburgeren ben, en dat ik het ontzettend naar mijn zin heb. Dat was meteen een leuk element in mijn introductie. Het nam meteen mijn laatste restje spanning weg en het gaf gelijk een goede sfeer. Er waren maar liefst 18 mensen – voor het departement hier is dat een grote opkomst, er komen namelijk nooit docenten (dat zijn de departementsleden die alleen onderwijs geven) en veel van de full profs komen vaak ook niet.

Mijn opkomst op een rij. Eerst de full professoren: Wayne Hoyer (departementshoofd) en Vijay Mahajan. Mahajan is die big shot professor die strategisch onderzoek doet. Ik was er erg blij mee dat hij er was, hij heeft veel invloed. Dan de associate professoren: Raji (strategie), Raj Raghunathan (consumentengedrag), Andy Gershoff (consumentengedrag), Julie Irwin (consumentengedrag). De assistant professoren: Jade Dekinder (strategie), Romana Khan (strategie/modeling), Ty Henderson (modeling/strategie), Garrett Sonnier (modeling), Jason Duan (modeling). En de PhD studenten Debika, Sandeep, Shameek, Sunaina, Joon, Richard en Jae-Eun. Daar ben ik erg tevreden mee!

Het ging eigenlijk gewoon geweldig. De timing was perfect – 3 minuten voor het einde ging ik naar mijn conclusieslide. De discussies gingen prima – achteraf had ik bij één discussie eerder kunnen ingrijpen, maar die ging nou net over een voor mij zeer belangrijk punt. Vragen afhandelen ging goed. Hier en daar zelfs een quasi-grappige opmerking, het was dus nog gezellig ook. Ik heb heen en weer gelopen (dus niet stijf). Ik was lekker enthousiast in de weer. Mooi moment was dat ik op een gegeven moment een type “moeilijke vraag” kreeg, die ik heel krachtig beantwoorde. Mahajan zei op dat moment “Those boots give you power!”. Kortom: ik was helemaal in sync. Ik merkte zelf op een gegeven moment ook dat het gewoon super liep. Op dat moment moest ik even denken aan wat Anne zei: “geniet ervan”, en dat heb ik ook echt gedaan! Diegenen die mijn ‘achtbaan’ kennen: ik zat (en zit) bovenin. Berg je dan maar, ik heb dan bakken energie!

Van de UT Austin faculty heb ik veel scherpe en inzichtelijke vragen gehad, goed voor mijn onderzoek. Een kwart was simpel, type “clarification questions”. Ongeveer een kwart van die vragen ging over aspecten die Inge, Stefan en ik al wel een keer hadden besproken, dus die vragen kon ik goed beantwoorden. Dan nog een kwart was van het kaliber “daar moet ik over nadenken, dat weet ik niet meteen”/”dat zoek ik uit”. En een kwart waren moeilijke vragen die ik toch wel kon beantwoorden. Met name die laatste categorie is fijn – daardoor kreeg ik echt het gevoel dat ik mijn inhoud helemaal beheers.

Evaluatie over de presentatie: “good job!”

Na de seminar ging een deel van ons lunchen. Ik mocht kiezen, het werd Chipotle. Op de foto: Julie, Garret, Andy, Ty, Jade en Raj, bij Chipotle. Ik heb dus weer een vreselijk lekkere, vreselijk grote en vreselijk foute burrito gehad (nog even en ik moet naast mijn Frappuccino dieet van maximaal 1 per maand ook een Chipotle dieet invoeren…). Toen kreeg ik van mijn collega’s hier feedback over de presentatie, en ook nog wat tips voor het onderzoeksproject. Mijn collega’s vonden dat ik het geweldig heb gedaan. “Amper zenuwen”, “wat heb je die vragen inhoudelijk goed beantwoord”, “je hebt het heel erg goed gedaan”, “je was helemaal niet defensief, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” (consultancy…), “dat je zoveel vragen krijgt geeft aan dat je onderzoek interessant is, goed gedaan”, “wat zijn je job market plannen?” (wie weet hier wel in Austin…?). Allemaal mooie complimenten dus.

Roze wolk

Het mooiste vond ik het mailtje dat ik naderhand van Vijay Mahajan kreeg: “Johanna: Great job this morning. You are a very bright lady and excellent presenter. Lots of luck to you”. Een groter compliment is niet mogelijk. En dus krijg je mij de komende dagen niet meer van mijn roze wolk af!