Bryce Canyon & Capitol Reef National Parks

Vandaag zijn we uiteindelijk aanbeland bij een KoA camping. We moesten namelijk nodig onze batterijen opladen, de laptop wilde weer stroom, we moesten een wasje draaien en we hadden zin in een goede douche. En omdat het Goblin Valley State Park dat wij eigenlijk hadden gekozen voor onze overnachting vol was, was de volgende camping aan de beurt (60 km verder…). En aangezien hier wel internet is, heb ik eindelijk mijn blog weer op orde.

Vroeg opstaan (maar niet heus)

Vanochtend hebben we onze wekker gezet zodat we vroeg op weg konden naar Bryce Canyon. Dat was nog niet eerder gebeurd. We hadden gisteravond zelfs broodjes gesmeerd. De dag ervoor, in Zion, was het namelijk best wel druk, en we wilden voor de massa het park door. Dan zouden we ook nog kans hebben om wild te zien. Nu lukte dat niet helemaal: ik had mijn wekker om half 7 gezet, maar de klok op mijn telefoon liep nog op Arizona tijd, en dat is een uur terug. Dus werden we alsnog om half 8 wakker. En als je dan om 9 uur in het park aankomt, is het weliswaar nog rustig, maar zijn alle beesten alweer vertrokken. De beestenscore voor vandaag staat dan ook op één hert, een stel zwaluwen en een paar hele mooie blauwe vogels in Bryce, opgevreten roadkill en een stel herten onderweg.

Hoe werkt een nationaal park eigenlijk?

Voordat wij op vakantie gingen, had ik een heel erg verkeerd beeld van nationale parken. Ik dacht dat je je auto ergens neerzette, en dan vervolgens de hele dag ging lopen, zodat je alle bezienswaardigheden ziet. Nu is dat in werkelijkheid wat anders. Nationale parken zijn zo groot – ze beslaan vaak gebieden zo groot als half of heel Nederland – dat je je auto gewoon nodig hebt. Het ene bezienswaardige wonder der natuur ligt vaak vrij ver af van het andere, soms gewoon een kwartier rijden. Een shuttle bus zoals we die gisteren in Zion National Park hebben gezien is uniek en komt niet vaak voor.

De layout van de nationale parken verschilt van elkaar. Je kunt door Yosemite heenrijden, bij Sequoia kon dat niet omdat we te groot waren. Bij de Grand Canyon konden we bij de South Rim door het park heen, maar de North Rim was een doodlopende weg die je weer terug moest rijden. Vandaag bij Bryce was ook het principe van de doodlopende weg het geval. Je rijdt een weg van 18 mijl heen en weer terug, en ondertussen kom je een stuk of 15 ‘view points’ tegen. Je zet je auto of camper/trailer/bus op de parkeerplek, loopt naar het view point, neemt een foto en gaat weer terug. Of je loopt een trail af, hetgeen in sommige parken wat makkelijker is (Zion) dan bij andere (Grand Canyon – ja hoor, even ‘naar de rivier toe lopen, ik dacht het niet’).

Hoodoo’s in Bryce Canyon

Veel nationale parken hebben erg veel verschillende attracties. Echter, bij Bryce staat er één natuurwonder centraal, waar de doodlopende weg langs gaat. De belangrijkste attractie van Bryce Canyon is het ‘Amphitheater’, een hele grote, halfronde collectie door erosie gevormde pilaren. Die pilaren worden ‘hoodoo’s’ genoemd. Een hoodoo kan huizenhoog worden. De hoodoo’s verschillen van vorm, hetgeen het beeld erg interessant maakt. Omdat het zandsteen bij Bryce Canyon ook nog allemaal verschillende kleurtjes heeft – roze, oranje en wit – ziet het er allemaal supermooi uit. Het is overigens niet op een enkele foto te vatten, de hoodoo’s staan 180 graden om je heen als je in het amfitheater staat.

Onderweg door Utah

Bryce Canyon is niet zo groot, dus wij waren er met een paar uurtjes wel doorheen. We zijn verder gereden naar Capitol Reef National Park. Dat is toch nog een afstandje van ruim 120 mijl (bijna 200 kilometer), en dat zijn waren geen snelwegen. Vaak ging het heuvel op, heuvel af, bochtje links, bochtje rechts, berg op, berg af, en soms reden we zelfs op bergkammen. Met ondertussen vaak even een fotomomentje. Hoewel we niet in parken waren, hebben we het meest fantastische landschap gezien. Door ijzer rood gekleurde rotsen, zwarte zwavelstenen, witte rotsen in allerlei formaties, gele bergen, dan weer groene weides, stukken land met alleen maar prikkelbosjes, naald- en loofbossen, woestijn maar ook nog sneeuw, alles kwam voorbij vandaag. Schitterend. Utah is mooi.

Capitol Reef National Park

Bryce Canyon is door een mormoon ontdekt (meneer Bryce heeft er een paar jaar geprobeerd in de vallei vee te houden, is door de droogte niet gelukt…), Capitol Reef is ook door mormonen bewoond. Zij hebben het park de naam gegeven. De mormonen hebben – gezien de droogte hier opvallend - in de vallei fruitbomen geplant. Die fruitbomen staan er nu nog. Het mormoonse dorp is ook nog te bezoeken. Er is nog een oude smid en een oud schoolgebouwtje (2x2 meter!) in Fruita te zien, zo heet het dorp.

De rotsen verderop in het park zijn stuk voor stuk overweldigend. Je rijdt door de vallei, dus je ziet de rotsen boven je uit torenen. En die zijn vaak heel wat hoger dan de Grand Canyon diep is. De kleuren lijken ook intensiever te zijn – rood, wit, zwart, en dan die groene fruitbomen – het is een fantastisch schouwspel.

Tussenevaluatie

We zijn nu een week onderweg, en we hebben nu al zo veel gezien dat we nu al niet meer weten wat we het mooiste vinden. We vinden de State Parks een mooie gelegenheid om te overnachten, omdat ze vaak authentiek zijn, rustig, en geënt op slechts één type natuurschoon. De nationale parken zijn stuk voor stuk geweldig. De ‘scenic routes’ zijn prachtig, zeker in Utah. Nog steeds zijn de mensen erg vriendelijk (dus dat is niet alleen een dingetje van Texas). De camper doet zijn werk prima. Waar we wat tekort aan komen is elektriciteit en internet – maar daar heb je dan ook vakantie voor…