Tillamook Forest

Donderdag hebben we nog een stukje Lewis & Clark Trail gereden. We zijn Washington weer uitgereden om Oregon weer binnen te rijden. We gaan naar het westen, naar de westkust.

Amerika ten top: Internetten bij de Starbucks

We hadden de afgelopen weken wat last gehad van het vinden van internet. Vaak hadden we niet eens gsm-bereik, en soms ook gewoon geen elektriciteit. Als je dan je blog wilt updaten heb je het lastig… Onze strategie voor de afgelopen tijd was dan ook eens in de drie dagen een minder avontuurlijke KoA camping uitzoeken. Soms hadden we het ‘geluk’ om in de middle-of-no-where plattelandsdorpjes van Idaho of de woestijn van Nevada een McDonalds tegen te komen (zo ben ik trouwens wel van mijn principe ‘geen McDonalds tijdens mijn Amerika-reis’ afgestapt. Tot vorige week heb ik het volgehouden!). Want in de Mc Donalds heb je wifi, een bittere noodzaak in de digitale reiswereld van vandaag.

Maar vanaf vandaag wordt het weer wat makkelijker, denk ik. Aan de Amerikaanse westkust wonen veel meer mensen dan in het binnenland. En dat betekent dat er veel meer vestigingen van mijn geliefde Starbucks zitten. Een wonderschoon recept: internet + elektriciteit + frappuccino. Dan kan ik weer even vooruit. Zo ook vandaag. Vlak voor Portland, in Oregon, kwamen we sinds San Francisco weer een Starbucks tegen. Prachtig.

Oregon is groen!

Het stukje Oregon dat naast Idaho ligt is eerst nog een beetje saai. Ergens halverwege beginnen de bossen en dan wordt Oregon fantastisch mooi groen. In vergelijking met de naaldboombossen van zowel Yosemite als ook Yellowstone staan hier ontzettend veel loofbomen. Er staan nu ook overal 'wildflowers' in de berm. Schitterend. Het klimaat is hier dus anders, het wordt hier niet zo warm als in het zuiden. Het regent hier ook een stuk meer – ook vandaag nog een beetje.

Gales Creek camping in het Tillamook State Forest

‘s Middags reden we door het Tillamook State Forest, een gebied van 40 bij 50 kilometer groot. Bij het eerste ‘tentje’ op de kaart dat we tegen kwamen zijn we direct gaan kijken. We moesten nogal slingerend naar beneden (hoe komen we ooit weer naar boven morgen…?). We kwamen uit bij de Gales Creek campground – een camping bij een stromend beekje, vol in het bos, een fantastisch mooie omgeving.

Dergelijke campings zijn vaak schitterend, bieden niet veel faciliteiten, zijn daardoor rustig en kosten toch niet veel (deze kost bijvoorbeeld 10 dollar voor een camper-staplek, zo’n 6,50 euro). Zo’n camping heeft vaak zelf-registratie: je vult een envelop in, stopt er geld in en steekt dat in een brievenbus. De ranger, die af en toe langskomt, is verantwoordelijk. Ook heeft zo’n campground een ‘host’, vaak een ouder echtpaar dat tijdens het seizoen vast op de camping woont waar je vragen aan kunt stellen.

Vandaag kwam de host naar buiten. Schijnbaar waren we de allereerste gasten van het seizoen. De camping was dus nog leeg. Aardige man, hij stuurde ons naar de “best spot on the campground, where campers usually fight for”. Een fantastische plek: precies naast de Gales Creek (“you can spit in it from your bed”), tussen de bomen, afgelegen van alles en iedereen. Als Michiel een hengel had, kon hij op forel en zalm vissen. Maar wel weer even zonder internet, elektriciteit, gsm-bereik, water, enzovoort.

Western Tanager: mooie vogel

Eenmaal gesetteld werden we welkom geheten door een vogel die ik hier al vaker heb gezien: een gele met zwarte vogel, met een rode kop, zo groot als een merel. Schitterende vogel. Nu is vogels fotograferen een vak apart – het heeft mij in Austin maanden gekost om de Northern Cardinal eens fatsoenlijk vast te leggen – maar hier lukte het meteen. Helaas heb ik hier geen internet, en kon ik dus niet opzoeken hoe de vogel heet. Helaas kon de ranger mij het ook niet vertellen (“wat ben jij een prutsranger”, dacht ik, “als je niet eens je vogelkennis op orde hebt…”). Uiteindelijk kwam ik er bij het Tillamook Forest Center achter dat het een Western Tanager is. Mooi hoor.