Vertrek pa en ma

Vanochtend heb ik pa en ma weggebracht naar het vliegveld. Ook heb ik de huurauto moeten inleveren. Dat betekende dat ik vandaag ook voor het laatst mijn huurauto had, en dat ik dus mijn laatste kilometers… eh… mijlen heb gereden. En om daar van te profiteren moest ik toch wel even naar de wasserette. Want lopend dan wel fietsend met drie volle IKEA tassen gaat echt niet – nieuw fietsmandje of niet.

Laundry mat: mysterie opgelost!

In feite heb ik pa en ma vanochtend dus vroeg uit bed gejaagd (half 8 al), want ik wilde hun lakens ook meenemen naar de wasserette. Ik heb ma meegenomen. Ten eerste omdat zij dan ook komt te weten hoe het wassen hier gaat, en omdat zij dan tenminste weet dat ik ook zelf wat aan mijn huishouden doe… (Pa en ma hebben hier regelmatig afgewassen, ma heeft de keukenvloer gedweild zodat ie er weer bijna als nieuw uit ziet, de wc heeft een beurt gehad en mijn pa en ma hebben boodschappen voor me gehaald in de afgelopen twee weken).

Volgens mij was ma wel blij dat zij zelf een eigen wasmachine heeft. Die wasmachines hier zijn dan weliswaar in een half uur klaar, maar of het allemaal echt schoon wordt… ik betwijfel het. Ik snapte ook nog steeds niet hoe het verschil zo groot kan zijn: anderhalf uur tot twee uur voor een standaardprogramma versus dertig minuten… (The mind boggles.) Nu wil het geval dat de eigenaar van de wasserette er ook was. Ik heb hem aangesproken en gevraagd of hij soms wist hoe het komt. Lo and behold: een Amerikaanse wasmaschine gebruikt 18 (“zuinige versie”) tot 28 (!!) gallons (!!) water per wasbeurt. Dat is 77 tot 120 liter (zeg maar 100 liter gemiddeld). In een half uur! Vergelijking: mijn wasmachine gebruikt 40 liter per wasbeurt, dat is de helft, of zelfs een derde van de standaardconsumptie. De Nederlandse wasmachines laten was weken, en ze hergebruiken water binnen de machine, etc. Hier gebruiken ze dus pure waterkracht. Alsof je je kleren laat wassen door ze voor een brandweerspuit te hangen. En het is ook geen wonder dat je kleren naar de bliksem gaan!

De eigenaar van de wasserette zei dat hij er per maand 90.000 gallons (340.000 liters) water doorheen jaagt, maar dat ie wel bezig is met de gemeente om het water te hergebruiken. Duurt alleen te lang door ‘paperwork’. Hoewel me dit soort verhalen van waterverspilling haast letterlijk misselijk maken – want ze hebben hier niet bepaald een overschot aan water – ben ik wel blij dat het wasmachine-mysterie is opgelost!

Pa en ma zijn opgestegen

Na thuiskomst meteen de was naar binnen gegooid, koffers in de auto en richting vliegveld. Huurauto ingeleverd. Ze vertrokken rond 12 uur naar Washington, en vanaf daar vliegen ze door naar Amsterdam. Voordat ze door de security zijn gegaan heb ik ze uitgezwaaid. Ik weet vrij zeker dat er daarna nog een bezoekje aan de Starbucks gevolgd is, en dat ze – ma in ieder geval – in Washington een laatste Frappuccino gaan halen. Dat zullen ze nog gaan missen: ze hebben meer Starbucks gehad dan ik onderhand in heel mijn leven (maar ik houd me dan ook streng aan mijn Starbucks-dieet…)!

Daarna ben ik weer naar de UT gegaan met de airport flyer shuttle bus. Vette pech: ik moest drie kwartier wachten, voor een bus die er drie kwartier over doet. Dus ik was vrij lang onderweg om weer op mijn werk te komen. Dan is zo’n SUV toch wel handig. Hoewel dat ook niet bepaald een milieuvriendelijk vervoermiddel is, was ie toch wel makkelijk! Overigens gebeurde er onderweg in de bus nog wat raars. De buschauffeur zette opeens de bus aan de kant en hij stapte uit. Passagiers en sleutels erin. Iedereen verbaasd: “yeah, that’s a classic, man” “if you gotta go, you gotta go”… Wat moet je anders als je naar het toilet moet?

En toen: knie aan barrels

En toen had ik haast. Want ik zou om 12.00 uur weer op de UT zijn, en die extreem late bus maakte dat praktisch onmogelijk. Dus die paar blokken die ik moest lopen over de campus gingen rap… Maar: haastige spoed is zelden goed. Ik struikelde over een omhoog stekende tegel, en als gevolg daarvan ben ik gevallen, op een betonnen stoep. Au. Nieuwe telefoon beschadigd (doet het nog wel, ook mijn laptop doet het nog), gat in mijn nieuwe leren tas, en – erger – ik heb een grote schaafwond op mijn knie. Bloed, ellende in de wond. Grr… En het doet pijn!

Collega Kapil Jain heeft me geholpen met het ontcijferen van de First-Aid ingrediënten – hij was zelf twee weken geleden ook zo gevallen en raadde me één of andere ontsmetter aan. Ik hoop echt dat mijn knieschijf geen schade heeft opgelopen, maar ik ben er wel bang voor… Mijn knie is opgezet en voelt warm aan. Helen zag me met mijn zelfgebouwde mega-pleister, en haar conclusie was “you need to slow down”, en Raji zei “you are doing too many things at the same time”. Ik vrees dat ze gelijk hebben.

NB: Gelukkig had ik mijn nieuwe cowboy laarzen niet aan. Ik liep op slippers (what’s in a name…). Als ik mijn cowboy boots aan had gehad, was ik niet gevallen!