Naar de kust

Vanochtend zijn we eerst nog bij het Tillamook Forest Center geweest. Dat was erg interessant. Vanuit daar zijn we naar de kust gereden. Langs de kust loopt een ‘highway’ nummer 101, waarvandaan je een schitterend uitzicht op de Stille Oceaan hebt. En zo kwamen we uiteindelijk op onze kampeerplek aan.

Tillamook Forest Center

Het Tillamook Forest Center is een ‘interpretive center’, een soort half-informatiecentrum-half-museum om de Amerikaan uit te leggen hoe het bos werkt. Dit bos is speciaal en is erg belangrijk geweest voor Oregon. Begin 1900 zijn er pioniers naar dit gebied gekomen om bomen te kappen voor hout. In die tijd was er nog geen infrastructuur, dus die pioniers waren vaak lang op zichzelf aangewezen. Dat betekent dat ze inventief werden – ze maakten bijvoorbeeld van resten as zeep. De houthakkersindustrie hier groeide enorm. Er werd hier zelfs een spoorbaan aangelegd om het hout te vervoeren. Overigens, de houtkap gaat nu nog steeds door, we zien hier regelmatig enorme vrachtwagens met enorme boomstammen rijden.

The Tillamook Burn(s)

In 1933 ging het echter mis. Bij het inladen van een boomstam ontstond een vonk en dat heeft uiteindelijk tot een hele grote bosbrand geleid, waardoor duizenden voetbalvelden bomen in de hens hebben gestaan. Jammer is dat dit tot en met 1945 ieder jaar is gebeurd, want ze zijn wel doorgegaan met het houtkappen. Uiteindelijk is zo 365.000 are de fik in gevlogen. Ze hebben hier destijds het verbrande bos alsnog gekapt – het hout kon goed gebruikt worden – en ze hebben het hele bos opnieuw aangeplant. Dat was een operatie van tien jaar, gebruikmakend van militairen, en schoolkinderen uit de wijde omgeving.

In het museum was een videoruimte waar een film over die branden werd vertoond. Net toen de film begon stroomde de zaal vol met bejaarden (die hadden een uitje van het bejaardentehuis uit de regio) die vroeger stuk voor stuk die branden hadden meegemaakt. Om je heen hoorde je “yeah, that was really scary”, “my…”, en gekerm. Dat was een rare interactieve gewaarwording. Die branden hebben hier indruk gemaakt: we kregen bij de campground Gales Creek gisteren dan ook twee extra folders over het vermijden van bosbranden – die hebben we nog nooit eerder gezien.

Elephant seal bij de kust

Daarna zijn we naar de kust gereden. We zijn bij Coos Bay uitgekomen, dat ligt nog steeds in Oregon. Na een aantal keer onderweg gestopt te zijn voor een fotomomentje (“Het is hier mooi!”) zijn we uiteindelijk uitgekomen bij Sunset Bay State Park. Inmiddels is het alleen-zijn-op-de-campground-met-alleen-vogels-in-de-buurt voorbij, hier aan de kust is het een stukje drukker. Maar we hadden dan ook weer faciliteiten: douches en elektriciteit.

Bij het registreren vertelde me de ranger dat ze momenteel een ‘elephant seal’ (volgens mij een ‘zeekoe’) op het strand hadden liggen. Dat zijn van die enorme blubberbeesten, de grootste in de seal-familie. Volwassen beesten kunnen tonnen worden. Op het strand aangekomen leek het maar om een kleintje te gaan van zo’n 100-150 kilo, schat ik. Het beest in kwestie lag daar gewoon te liggen. Het blijkt dat hij aan het ‘molting’ was – uitrusten en vervellen – en dat proces duurt een week of drie. In die tijd eet hij niets en drinkt hij niets. Je mag uiteraard niet bij het beest in de buurt komen als ie daar zo voor pampus ligt. Het was een mooi gezicht.